طراحی و اعتباریابی الگوی آموزش محیط زیست بر اساس مدل ADDIE در پارک جنگلی سرخه حصار

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار، گروه برنامه‌ریزی مدیریت و آموزش محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال

2 کارشناس ارشد آموزش محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی واحدتهران شمال

3 کارشناس ارشد مهندسی طراحی محیط زیست، دانش‌آموخته دانشگاه تهران

چکیده

هدف پژوهش این است که با ارائه الگوی طراحی آموزشی محیط زیست بر اساس مدل ADDIE ، تأثیر اجرای برنامه­های آموزش محیط زیست را بر رفتارهای زیست محیطی گردشگران در پارک جنگلی سرخه حصار بسنجد. مسئله اصلی این تحقیق رفتارهای اجتماعی زیست محیطی گردشگران در محدوده پارک جنگلی سرخه حصار است. این پارک دارای تنوع زیستی غنی و منابع طبیعی است اما به دلیل عدم بهره­مندی آگاهانه با مشکل مواجه است. بر این اساس جامعه تحلیلی مورد مطالعه، شهروندان منطقه 13 تهران با جمعیتی بالغ بر 284074 نفر، در نظر گرفته شد که نهایتاً با توجه به داده­های موجود و فرمول کوکران حجم نمونه برابر 308 نفر می­باشد. مناسب بودن و اثرگذاری الگوی طراحی آموزشی سیستمی در پارک جنگلی سرخه حصار توسط آزمون مقایسه میانگین با عدد ثابت و داده­های مربوط به اثرگذاری دوره از طریق پیش آزمون ـ پس آزمون گردآوری شد، به منظور مقایسه میانگین آزمون پیش آزمون­ـ پس آزمون، از آزمون ناپارامتری من ویتنی استفاده شده است. نتایج نشان داد که میزان رضایت افراد از دوره مطلوب می­باشد که خود مشخص کنندۀ مناسب بودن الگوی طراحی است و به دلیل یکسان نبودن میانگین متغیرها در پس آزمون و پیش آزمون، نشان دهنده تأثیرگذاری دوره بر متغیرهای مورد بررسی می­باشد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Validation of an Instructional Design Model According to the ADDIE Model in Sorkheh-Hesar Forest Park

نویسندگان [English]

  • Roksana Moogoui 1
  • Babak Abolghasempour 2
  • Mona Aliebrahimi 3
1 Asistant Professor, Education and Management Environmental Planning Department, Tehran North Branch Islamic Azad University
2 Graduate Student (M.Sc.) Environmenal Education, Tehran North Branch of Islamic Azad University
3 Graduate Student (M.Sc.) Environmental Design, Tehran Universtity
چکیده [English]

The purpose of this study is to evaluate the effects of Environmental education programs on enviro-nmental behavior of Sorkhe Hesar Forest Park visitors which is designed according to Systematic educational approach and tries to offer a instructional design model for environmental education. The main issue of this study is social and environmental behavior of visitors in Sorkhe Hesar Forest Park. Although this Forest Park has rich biodiversity and natural resources, it has many problems due to lack of suitable utilization. The study sample is the citizens of district 13 of Tehran who are more than 284074 individuals; and finally according to data and Cochran formula, sample size became 308 ones. Effectiveness of this model was checked through one-sample t-test and the impact of the course was checked with pre-test and post-test. In order to compare the mean of pre-test and post-test, Mann-Whitney nonparametric test was done. The result showed that participants’ satisfaction was high and it means that the design model was acceptable. The difference in means of variables in pre-test and post-test, shows the effectiveness of the course on variables.

کلیدواژه‌ها [English]

  • ADDIE Model
  • Environmental Education
  • Ecotourism
  • Sorkhe Hesar Forest Park

مراجع

Abbaspour, M. (2007). “Energy Environment and Sustainable Development Tehran. Tehran”. Sharif University Press in persian.
Anowar, H. Siwar, C.&  Rabuil, I. (2010). “Ecotourism and Environmental: An Opportunity for Bangladesh”. International Conference on Environmental Aspects of Bangladesh (ICEAB), (Japan, Sept, 2010). P: 43-44. [Available online at: http://www. sciencedirect. com].
Bell, S. (2011). “Design for Outdoor Recreation”. Matinkhah S-H. Isfahan: Isfahan University of Technology.
Bina. (2006). [Available online at: www. cfe.cornell.edu].
Blangy, S. (2006). “Ecotourism and ecological restoration”. Journal for Nature Conservation. 14(3). pp. 233-236.
Clark, D. (2006). “Introduction to Instructional System Design”. [Available online at: http://www.nwlink.com/donclark/hrd/sat.html].
Consulting Engineers Use Planning and Development Alborz. (2013). “Studies with a focus on Tourism hub”. Tehran. East Forest Park Sorkhehesar. Tehran: Tehran Urban Research & Planing Center.
DENR, (2000). “What is Environmental education”. [Available online at: http://www.ee.enr.state.nc.us].
Honey, M. (2006). “Forward in Leguide destinations indigenes”. Francendige editions Montpellier.
Hungerford, H. & Svolk, T. (1990). “Changing learners behaviour through environmental education”. The Journal of Environmental Education. 21(3), pp. 8-21.
Joy, E. P. (2003). “Environmental Education in the 21st Century”. Khorshid-doost, A M. Tehran: Samt Publishing.
Larsen, K. (1995). “Environmental Waste: Recycling attitudes and correlates”. The Journal of Social Psychology. 135(1). pp. 33-38.
Mikaeili, A. & Kiazadeh, Z. (2008). “Ecopark Design Legislation Development for reviewing design of Pardisan Park in Tehran”. Journal of Environmental science and technology. 4(10), pp. 112-126. [Available online at: http://www.sid.ir/fa/VEWSSID/J_pdf/69213873910.pdf].
Quimbita and Pavel. (2005). “Assessing On Environmental Attitude Development Model”. Factors Influencing Environmental Attitude of College Student.
Rahnama, M. (2012). “Research on Urban Eco Park, Mashhad”: Mashhad jehad Dane-shgahi publishing.
Rao, P. K. (2006). “Sustainable Development Economics and Policy”. Yavari A-R. Tehran: Unversity of Tehran Press.
Razzaghyan, F., Rahnama, M., Tavangar, M. & Aqajani, H. (2012). “Analysis of ecological Urban Parks”. Journal of Environmental Studies. No. 64 [Available online at: http://www.sid.ir/fa/VEWSSID/J_pdf/50813910405.pdf].
Reiser, R. (2007). “Trend and Issues in Instructional Design in Business and Technology”. Pearson Education Inc. p. 11.
Rezvani, M., Nojavan, M. & Ekhtiyari Roodsari, A. (2013). “Study of Effectiveness of Environmental Informal Trainings for Eco-Tour Leaders (Case study: Guilan Province)”. Journal of Environmental Education and Sustainable Development. 2(5), P: 39-53. [Available online at: http://www.ee.journals.pnu.ac.ir].
Shobeiri, M. Shamsi Papkyadh, Z. & Ebrahimi, H. (2013). “Effects of Environmental Education Programs on Tourism (Case Study: Langaroud School Students)”. Journal of Tourism Planning and Development. 7(2). pp. 148-162. [Available online at: http://www.tourismpd.journals. umz.ac.ir/article_594_8afc105041939b8bbe73c2efe5a0fe27.pdf].
Shobeiri, S., Meiboud, H. & Ahmadi Kamali, F. (2014). “The brief history of environmental education and its changes from 1972 to present in Iran”. International Research in Geographical and Environmental Education. 23(3). pp. 228-241. [Available online at: http://www.tandfonline.com/doi/pdf/10.1080/10382046.2014.927169].
Skanavis, C. & Giannoulis, Ch. (2010). “Improving Quality of Ecotourism through Advancing Education & Training of Greek Eco-Tour Guides:The role of Training in Environmental Interpratation”. TOURISMOS: An International Multidisci -plinary Journal of Tourism. 5(2). pp. 49-68. [Available online at:http://www.chios.aegean.gr/tourism/gournal.htm].
Zahedi, SH-A. (2003). “The Principles of Sustainable Tourism and Ecotourism.” Tehran: Allameh Tabatabaei University Press.

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار